Even een update op mijn vorige stukje
'Als je de voordeur openzet'. Het lijkt namelijk een trend te worden.
Ondertussen heb ik een nieuw toilet, voordeuropener, een werkende
kraan in mijn bad, een gesmeerd slot, nieuwe lampenkappen besteld én
sinds vandaag een nieuwe schakelaar voor de rolstoelvergrendelaar,
een werkende autolift, een niet meer lekkende CV-ketel en een nieuw
juk voor de tillift.
Vandaag had ik een mooi programma. 's
Morgens naar Amsterdam om de rolstoelvergrendeling in de auto weer te
laten repareren en 's middags de monteur van de centrale verwarming
om een besteld onderdeel te monteren. Heel helder en duidelijk.
De telefoon pingelt als ik net een
kopje koffie drink bij mijn moeder die precies langs mijn
Banjo-ochtenduitlaatrondje woont. De CV-monteur stond bij mij voor de
deur en wilde graag aan het werk. “Je bent een paar uur te vroeg”,
vertelde ik hem. Hij zou het regelen met kantoor en bevestigde, op
mijn verzoek, dat er geen nieuwe afspraak gemaakt hoefde te worden.
Hij zou die middag terug komen.
Even later zat ik met Banjo in de auto
en zoefde naar Amsterdam Zuid Oost. De rolstoelvergrendeling wordt
snel uit elkaar gehaald en gemaakt. Ik laat me nog een keer
voorlichten hoe ik de auto klaar kan maken om er iemand anders in te
laten rijden. Dan rijden we ruim op tijd voor mijn afspraak met de
CV-monteur weer terug naar Baarn. Wat is rijden toch fijn, denk ik
onderweg.
Op de parkeerplaats stap ik uit de
auto. Of ik kan beter zeggen: zak ik met de lift uit de auto. Maar de
lift gaat niet meer ophoog. Laat staan dat hij opklapt. In mijn hoofd
vormen zich veel creatieve woorden die iets met auto's, defecten,
garages en monteurs te maken hebben. Als ik eindelijk rustig tot 10
kan tellen, bel ik de garage en vertel wat er aan de hand is. Alle
aanwijzingen en foefjes helpen niet. De lift blijft uitgeklapt op de
grond staan. Of ik weer terug kan komen om de lift te laten maken....
en dan legt de monteur uit hoe ik toch met de lift omhoog kan en de
deuren kan sluiten. Ik geef aan dat ik daar even over wil nadenken en
hang op. Binnen drink ik koffie en denk ik na over hulptroepen die de
lift naar boven willen zwengelen. Mijn moeder is er al en Jet wil ook
wel komen. Snel wat eten en terug in de auto waar Jet en Ati mij al
pompend de auto in zwoegen. Ik schrijf een brief aan de CV-monteur
met mijn excuses en mijn moeders telefoonnummer.
Alle telefoongesprekken met de garage
laat ik even weg, want anders wordt dit een roman met veel te veel
letters.
In de garage gaan ze snel aan de slag
met de lift en krijgen hem gelukkig aan de praat. Er is geen defect,
maar er moet wel veel olie in en een nieuw ventiel wordt besteld
omdat die 'zweet'. Er is ook nog tijd om wat te knutselen aan de
autoradio omdat die het ook niet goed doet.
Zo snel mogelijk keerde ik huiswaarts.
Heerlijk toch dat autorijden. Mijn enthousiasme was iets minder dan
die ochtend.
Op de parkeerplaats van de Madoerahof
stonden twee grote bussen. Eén van de CV-man en nog één met een
bekend logo. De voordeur stond open. Ik vond de verwarmingsmonteur in
de CV-kast en een tillift-specialist in de badkamer. Mijn moeder zat
min of meer wanhopig aan tafel. Zij had thuis willen stofzuigen en
wist dat ze daar niet meer aan toe zou komen vandaag.
Maar... ik bedoel, én de verwarming
doet het weer en de tillift heeft een nieuw juk zodat ik mezelf weer
kan redden in de badkamer.
Nu nog de lekkende kraan van de
wastafel, het ophangen van de lampenkappen en dan is mijn huis weer
helemaal up to date. Helaas is het met mijn groene race monster nog
niet zo ver. Die moet nog geholpen worden aan een kouwelijke
standkachel, een eenkennige radio die alleen Sky en radio 538 wil
laten horen en een nieuw ventiel voor de lift. En, oh ja, nieuwe
voorlampen voor de rolstoel, want die hangen allebei op half zeven.
Volgende keer een nieuw thema, stel ik
voor.
Liefs,
Simone
