De klusjesman

Er komt een klusjesman bij mijn moeder. Ik ben er ook om even snel een bakkie te doen. Zij is al wat ouder, maar nog zeker niet 'der dagen zat'. De klusjesman komt binnen en gaat vlak voor mij staan. Ik geef hem een hand. “Simone”, zegt ik. Hij neemt mij van top tot teen op. Zijn blik begint op de grond, stijgt een stukje tot hij bij mijn voeten komt, gaat snel verder naar mijn romp en blote schouders, blijft hangen op de hoogte van mijn gebruinde gezicht en sprankelende ogen. Dan vindt hij zijn tong weer terug en stelt zich voor als: “Tja, dat is wat anders.” Vol medelijden en een te duidelijke angst wil hij zijn ogen weer laten zakken. Ik zeg snel dat dit voor mij niet anders is, maar heel normaal. Dan druipt zijn blik af.

Mijn moeder biedt de man een kopje koffie aan voordat hij zich kan storten op de watervoorziening in het toilet. Hij gaat voor mij zitten. Een verlegen gesprek begint. Of ik zelfstandig woon, vraagt hij. Ik onderdruk een zucht en zeg achteloos dat ik om de hoek woon. “Uw moeder was ook in de lappenmand”, meldt de man aan mij en refereert aan het gebroken hakbeen dat mijn moeder nu al zo'n drie maanden bezig houdt. “Ik toen zeker 10 weken bij mijn dochter gewoond”, brengt mijn moeder trots in. En ik gooi nog wat olie op het vuur: “Iemand moest toch voor haar zorgen. Zij kon helemaal niets!”

De arme man kijkt mij verschrikt aan en probeert in zijn hoofd het plaatje te maken. Een totaal invalide (= letterlijk vertaald 'onwaardig' ) vrouw die haar moeder in huis neemt om te verzorgen. Het wordt geen helder beeld, merk ik. Om het beeld nog troebeler te maken, vertel ik dat zij in mijn huis alles weer zelf kon. Eten koken, douchen, zelfs de was doen. Omdat mijn huis rolstoelvriendelijk is, waren er geen belemmeringen om vanuit een rolstoel te leven. Hij geeft het op, neemt een slok van zijn koffie en begint over iets anders.

Vol medelijden en een beetje angstig neem ik even later afscheid van de klusjesman. Ik hoop diep van binnen dat ik nooit word zoals hij.

Liefs,

Simone