Groningen

Het Groningse land is wijds. De wind heeft vrijspel. Her en der verspreid liggen boerderijen. Van verre herkenbaar. Het strakke land wordt opgeschud door bosjes, bomen, een heg en daartussen statige gebouwen. Toefjes in de platheid.

Een zo'n toefje is boerderij De Diek'n, waar we dit weekend zijn neergestreken. We logeren in de oranje kamer. De dekbedhoezen zijn oranje, de schilderijen zijn oranje, de handoeken en washandjes zijn oranje en de afwaskwast, het slabestek en de bekertjes zijn ook oranje. 

Na een heerlijke rit met mijn groene racemonster kwamen we gisteren aan. Het was mijn eerste echte lange rit. Meer dat twee uur rijden. Ati had een pauze georganiseerd in de Noord-Oostpolder bij de orchideeentuin. Het was niet druk op de weg en ik kon lekker doorrijden. Het racemonster interpreteerde de borden 130 km/uur verkeerd en ik probeerde hem op de afgesproken 120 km/uur te houden. Twee keer stonden we stil omdat de brug open was. Al het verkeer op de autosnelweg maakt dan plaats voor een paar zeilbootjes en een motorboot. Als de brug weer open is, duurt het lang voordat iedereen weer op tempo is. Voorbij de stad Groningen verandert de weg in een autoweg met twee banen. De rondweg was een nachtmerrie, maar zeker een melkkoe voor de stad. Je mag er 70km/uur en geen kilometer sneller. Het racemonster protesteerde heftig, maar gaf uiteindelijk toe aan mijn leiding. De autoweg was beter. Honderd mag je er in plaats van tachtig. Dat wilde wel lukken. De Tomtom leidde ons verder en opeens reden we op een fietspad door de Groningse landerijen. Even twijfelde ik of dit wel de bedoeling was, maar als Tomtom het voorstelt, moet het toch kloppen. Na een miniem bruggetje en een laatste bocht zagen we de boerderij liggen. Ik draaide de parkeerplaats op en was niet tevreden met hoe het racemonster stond. Dus reed ik nog even achteruit om hem daarna opnieuw netjes in te steken.

De daarop volgende uren liepen anders dan ik me had voorgesteld. Het koele glas bier moest ik voor onbepaalde tijd uitstellen. In plaats van ontspannen na te genieten van de reis, bleef ik alert met een bijna lege telefoon op mijn schoot. De onvoorzienigheid had een nieuwe les voor mij uitgedacht en besloten dat onze aankomst in Groningen het moment was om die les te geven. De les houdt het midden tussen 'improviseren voor gevorderden' en 'hoe tel ik mijn zegeningen'.
Midden op het pad vlak voor het parkeervak staat het racemonster stil en komt niet meer in beweging. Terwijl ik schakel van reverse naar drive, verlies ik het contact met de schakelkast. De enige stand die er nog beschikbaar is, is park en dat is wat er gebeurt. Het racemonster staat geparkeerd en sluit de weg volkomen af. Er kan geen auto meer in of uit. Voor mij het parkeervak, achter mij de heg. Ik blijk met wat manouvreren net met de lift half via de heg uit de bus te kunnen komen.

We wachten met een kop thee op de ANWB. Na de thee inspecteren we onze oranje kamer en denken na over het diner. Daarna wachten we verder tot de meneer in de gele auto aan komt rijden. Ik wurm me weer achter het stuur. Het blijkt geen routine probleem te zijn. Ik bel met mijn lege telefoon het mobiele nummer van de baas van de garage van mijn racemonster. De ANWB-meneer en de garagebaas overleggen via mijn telefoon heen en weer. De mobiele monteur graait als een chirurg onder de motorkap. Zijn jas gaat uit en ondanks de regen staan alle deuren en ramen open. Uiteindelijk ligt hij onder mijn voeten op de vloer en amputeert het boutje tussen de elektronische aandrijving en de mechanische aandrijving van de schakeldoos. Hij morrelt wat en ik vertel in welke stand de bus komt te staan. Zo werken we samen en de bus komt redelijk netjes op de parkeerplaats te staan. Er is geen snelle oplossing voor het euvel en het groene racemonster moet per autoambulance naar de specialist in Amsterdam.

Ati en ik blijven verweesd achter op het landschappelijke toefje De Diek'n te Groningen. Maandag worden wij ook gerepatrieerd. Maandag pas, want ik laat mij een heerlijk ontspannen weekend niet door de neus boren door een kapotte auto. We kunnen wandelen, lezen, niets doen en onze vrienden kunnen ons ook hier bezoeken.
iefs, Simone