Op reis

Beste mensen,

De komende weken moeten jullie mij even missen. Ik mag naar de Assemblee van de Wereldraad van Kerken om het netwerk EDAN (Ecumenical Disability Advocates Network) te vertegenwoordigen.

De Assemblee wordt eens in de 7 jaar gehouden. Meer dan 3000 mensen uit de hele wereld komen bij elkaar om te vieren, te vergaderen, te debatteren, nieuwe mensen te leren kennen, maar voor ons is het vooral de kans om aandacht te eisen voor de positie van mensen met een handicap binnen de Christelijke kerken.

Dit wordt mijn derde Assemblee. Ik ben een veteraan, want niet veel mensen maken drie van dit soort grote gebeurtenissen mee.

De eerste Assemblee die ik meemaakte was in Harare, Zimbabwe in 1998. Ik was nog nauwelijks bekend met grote reizen. Laat staan dat ik wist hoe immens groots een Assemblee is. Samen met Femke, een goede vriendin, gingen we naïef op het grote avontuur af. Wat hebben wij daar hard gewerkt en wat zijn wij daar dapper geweest. Het terrein was een grote chaos. Er waren tien mensen met een handicap uitgenodigd. Vooral omdat men vond dat er ook gehandicapten bij moesten zijn. Wij hadden een winderige partytent tot onze beschikking op een ‘zichtplek’ aan een kruispunt van opengebroken wandelpaden. Ik was dank zij de bereidwilligheid van de Gereformeerde Kerk van Nederland de enige gedelegeerde (met stemrecht) die het thema mensen met een handicap in haar portefeuille had. Ik was op tenminste vier plekken tegelijkertijd en maakte duidelijk dat als men mensen met een handicap geen kans geeft om actief deel te zijn van een (kerkelijke) gemeenschap deze gemeenschap zelf gehandicapt is en veel talent en wijsheid mist. We hebben in die tochtige tent EDAN opgericht. Tien hoogopgeleide mensen met een handicap hebben bijna gezworen om het tij te keren en nu eindelijk ruimte te eisen voor de stem van mensen met een handicap.

Sinds die gedenkwaardige dagen in Harare is er zoveel veranderd. EDAN heeft lespakketten op veel theologische opleidingen. Het werk van EDAN wordt door de staff van de wereldraad gewaardeerd. In documenten wordt een andere visie, een andere manier van theologie aangeboden. In plaatselijke kerken krijgen mensen met een  handicap een rol als lector of zijn lid van de kerkenraad. Mensen met een beperking worden beroepen.

In de Assemblee van Porto Alegre in 2006 waren er 3 gedelegeerden die de belangen van mensen met een handicap behartigden en werd er een van ons gekozen in het Centrale Comité dat het grote bestuursorgaan van de Wereldraad van Kerken is. De Assemblee stelde vast dat het werk van EDAN belangrijk is voor de Wereldraad van Kerken.

Nu is het tijd voor de Assemblee van Busan, Zuid Korea. Met een selecte groep EDAN-netwerkleden ben ik in augustus in Geneve geweest voor een degelijke voorbereiding op de Assemblee. We spraken met de directe organisatoren en kregen overzicht in het organisatieproces van een bijeenkomst voor meer dan 3000 deelnemers uit allen hoeken en gaten van onze wereld. Onze inzichten werden meegenomen in de planning en wij kregen inzichten om onze acties en doelen nog beter voor te bereiden. De wereldraad is een politieke organisatie en je moet de juiste mensen op het juiste moment op de juiste plek hebben.

Er zijn tien gedelegeerden die onder andere de belangen van mensen met een handicap behartigen. Nee, niet alleen of enkel de belangen van mensen met een handicap, want wij staan voor participatie en inclusiviteit. Er zijn meer dan vijftig mensen met een handicap die de gedelegeerden kunnen ondersteunen. Ieder levert zijn eigen bijdrage.

De mijne is om de stand in het beursgedeelte (de Madang) te coördineren en bruisend te maken. Het wordt een soort “Praathuis” waar iedereen zijn verhaal kwijt kan. Ons thema is “the fullness and dignity of life”. In een van de hoeken van onze ruimte (12 bij 12 meter) wil ik een filmopstelling maken. Ik heb een lijst met video’s, YouTube en zelfs een ‘hoofdfilm’ om constant te draaien. We zorgen voor stellingen en discussiemateriaal. Maar je kunt er ook gewoon even uitrusten of de expositie bekijken. Al onze coördinatoren mogen een tafel uitstallen met het EDAN materiaal dat zij de afgelopen tijd hebben vervaardigd, maar ook iets moois uit hun eigen land waar ze trots op zijn. Ons “Praathuis” is de place to be. Ik hoop er veel nieuwe mensen te ontmoeten, maar in de eerste plaats is het ons EDAN honk, waar wij elkaar tussen de vergaderingen, Bijbelstudies, workshops, commissievergaderingen etc steeds weer ontmoeten en bijpraten. Het netwerk van tien verloren koude vergeten mensen in een winderige partytent in Harare is uitgegroeid tot een wereldwijd netwerk met talloze netwerkvrienden in alle windstreken van de wereld, maar die tien eerstelingen zijn nog steeds heel hechte vrienden.

Ik heb nog geen actieve Blog-plannen, maar als ik buiten de stukjes die ik voor de pers mag schrijven nog inspiratie heb dan schrijf ik hier: http://simonepoortman.blogspot.nl/ Het is openbaar en iedereen kan er kijken en lezen. Deze brief plaats ik er ook.

Met warme groet,

Simone Poortman